Przez puszczę Augustowską

Po nocy spędzonej na łonie natury, wstajemy stosunkowo wcześnie, wybudzeni odgłosami pobliskiej Puszczy Augustowskiej. Od samego ranka trwa tu istna symfonia dźwięków, trudno wychwycić patasich (i nie tylko) autorów poszczególnych melodii. Niedługo po zwodowaniu kajaków, docieramy do mostu kolejowego na trasie Suwałki–Olecko. Most łączący miejscowość Raczki ze światem sygnalizuje nam bliskość cywilizacji. Idziemy zrobić zakupy w pobliskim sklepie. Typowo prowincjonalna miejscowość budzi pozytywne odczucia. Mały ryneczek, spokojnie wiodący życie mieszkańcy, a zwłaszcza stare ogórki, jak zwykło się określać przed – autosanowe autobusy, w innych częściach kraju zapomniane, ukazują cały urok Suwalszczyzny. Jeżeli chce się zobaczyć starą Polskę, polecam właśnie Suwalszczyznę. Obciążając zakupami nasze wodne wehikuły, ruszamy z prądem rzeki. Oddajemy się urokom rzeki, podziwiając wiele malowniczych zaułków, gdzie ptasia brać prowadzi swoje własne trele. Na tyle oddaję się kontemplacji miejsca, że przeoczyłem miejsce kolejnego postoju. Powrót pod prąd, pomimo mojego głosu popierającego, zostaje stosunkiem 3 : 1 odrzucony. Nie zobaczymy słynnych ruin pałacu Paca w Dowspudzie. To właśnie tutaj Ludwik Michał Pac (1780–1835), generał wojsk polskich i napoleońskich ( odznaczony m.in. Virtuti Militari i Legię Honorową), zbudował, słynny nawet z powiedzenia “Wart Pac pałaca, a pałac Paca”, pałac. Do dziś zachował się jedynie ciekawy fragment portyku oraz wieża, zwana “Bocianią”. Budowę pałacu rozpoczęto w 1820 r. Jego pierwszym budowniczym był Włoch Piotr Bosio. Od 1823 r. dzieło kontynuował, a w 1827 r. ukończył jego rodak, architekt Henryk Marconi. Pałac był budowlą dwukondygnacyjną, wzorowaną na angielskim neogotyku. Zachowany portyk zdobił jego centralną część, służącą za podjazd. Podpiwniczenie budynku było także dwukondygnacyjne. Za udział Paca w powstaniu listopadowym rząd carski przekazał dobra Paca tytułem konfiskaty w 1836 r. rosyjskiemu generałowi Sulimie, który wraz z późniejszymi następcami doprowadził pałac do ruiny i w końcu rozbiórki w 1887 r.

Przez gapiostwo organizatora, czytaj mnie, nie zobaczyliśmy jednej z dwóch głównych pozawodnych atrakcji spływu. Postanawiam, że drugiej już nie ominę, tymbardziej że w owym miejscu planujemy postój. Uroczysko Święte Miejsce, bo tu właśnie późnym popołudniem docieramy, jest miejscem niesamowicie magicznym i tajemniczym. Znajdująca się tutaj kapliczka wskazuje starodawne miejsce kultu religijnego. W dniu 24 czerwca, w dzień św. Jana, można tu obserwować odbywającą się rokrocznie uroczystość. Miejscowa ludność odmawia wówczas modły, je rytualny posiłek, a następnie składa ofiarę w postaci żywności i datków. Znajdujący się w tym miejscu krzyż został podobno postawiony 700 lat temu przez ochrzczonych Jaćwingów. Pomimo że był przez pogan palony i wrzucany do rzeki, wracał w to samo miejsce ( pod prąd rzeki !), cudownie ocalając. Późnym wieczorem nadchodzi właścicielka łąki na której się rozbiliśmy wyraźnie nakazując uiszczenie opłaty za nasze biwakowanie. Czynimy zadość jej żądaniom, oburzeni jednak jej postępowaniem. Ponownie kończę dzień przemyśleniami w kwestii wpływu infrastruktury na atrakcyjność szlaku kajakowego. Zorganizowanie pola biwakowego z prawdziwego zdarzenia niewątpliwie wpłynęłoby na atrakcyjność tego rodzaju formy rekreacji. Nie jest normalną rzeczą pobieranie znacznej opłaty za kawałek łąki pozbawiony jakichkolwiek form aktywizacji turystów spędzających tu czas. Przypomina mi się m.in. Szlak kajakowy Czarnej Hańczy, znacznie bardziej kajakowym turystom przyjazny.

Zdjęcia (8)

Komentarze (0)