Zamek w narcyzach

Czas nieubłagalnie ucieka, przymuszając mnie, zauważam to nieświadomie, do coraz częstszego spoglądania na owalny przedmiot spoczywający na ręku i jakby coraz głośniej swym miarowym odgłosem przypominający o nadchodzącym wieczorze. Wizyta w Stirling, niesamowicie obfita w nowe doznania wzrokowe, wzbogacająca chłonny wiedzy historycznej umysł o nowe wiadomości, dostarczająca odpowiedzi na wiele zapytań, na tyle przeciągnęła się w czasie, że jestem postawiony przed koniecznością dokonania kolejnego wyboru. Kosztem Alloa Tower, XIV wiecznej, o wyjątkowo bogato wyposażonych wnętrzach, wieży, wybieram odwiedziny Doune Castle. Raz, że leży po drodze ku Highlands, dwa, że mimo wszystko jest znacznie bardziej oddziałującym na wyobraźnię budynkiem, poza tym chyba również i dlatego że termin “castle” ma dla mnie bardziej magiczny, romantyczny wydźwięk. Pomimo posiłkowania się nowoczesnymi technikami nawigacji, tropiąc drogę ku zamkowi, tracimy ślad. Bynajmniej nikt z tego powodu nie rozpacza. Widoki zza samochodowej szyby są niesamowite, wiosna zdaje się wydawać głębokie westchnienia, barwa kolorów widziana przed oczyma nieustannie zmienia się. Poranne zachmurzone niebo jakby poszło w sukurs wiośnie, pozwalając jej eksponować swą piękną, kolorową szatę na tle wolnego od chmur, błękitnego sklepienia nad głowami uniesionego. Po dotarciu do zamku, głos nie potrafi znaleźć miejsca ujścia, emocje grają, wszak widok przed oczami przerósł wszelkie oczekiwania. Nad brzegiem rzeki, w otoczeniu morza żółtych, pełnią życia kwitnących narcyzów stoi, praktycznie w całości zachowany, niesamowicie wzrok przyciągający Doune Castle. Jest on wyjątkowy wśród szkockich zamków, gdyż został zbudowany w jednym okresie i przetrwał kompletny i prawie niezmieniony po dzień dzisiejszy. Strategicznie usytuowany w dorzeczu rzek Ardoch i Teith zbytnio nie przyciągał ewnetualnych najeźdzców wizją łatwych łupów. Jego piękne położenie i stosunkowo dobrze zachowany stan pierwotny nie umknęły uwagi kinematografii. Stał się on miejscem scen dla takich filmów, jak parodia legendy króla Artura pod swojsko brzmiącym tytułem Monty Python i Święty Graal, czy też wcześniejszy Ivanhoe. Miłośnicy tych filmów zwykli urządzać sobie zjazdy w pobliżu tegoż właśnie zamku.

Szukam miejsca wyciszenia, gdzie moglbym pozwolić ochłonąć emocjom. Nie jest mi to dane, słyszę wzmożone głosy euforii wydobywające się z ust współtowarzyszy, rzut okiem w ich powiększone kontemplacją miejsca źrenice, tylko utwierdza mnie w przekonaniu słuszności wyboru dokonanego raptem kilkanaście minut wcześniej. Można by tutaj spędzić znaczniejszy niż tylko chwila szmat czasu, a emocje chyba i tak dalej grały by swoją własną, niezależną od logiki, nakazującej parcie ku miejscu docelowemu, melodię.

Zdjęcia (4)

Komentarze (0)