Na ziemiach zwycięskiego bawołu ciągle pada...

Bukittingi, cudownie usadowione na 930 m n.p.m., otoczone trzema potężnymi wulkanami - Merapi, Singgalang oraz Agam, miało stanowić przedostatni już przystanek naszej sumatrzańskiej wędrówki. Oznaczające " wysokie wzgórze" miasto, oprócz swych walorów naturalnych, przyciąga turystów innym, znaczącej wagi atrybutem. Miasto i jego górskie okolice są kulturowym sercem niezwykle intrygującego ludu Minangkabau. Legenda odnosząca się do genezy nazwy ludu (zwycięstwo bawołu) jest wielce ciekawa. Pozwolę sobie jej nie przytaczać, wersów by brakło, niemniej zachęcam zainteresowanych do zapoznania się z nią. Minangkabau pozostają, choć współcześnie już w coraz mniejszym zakresie, jedną z nielicznych wspólnot ludzkich, tkwiących w matrylinearnym porządku społecznym. Tak na chłopski rozum, choć słowo to nijak tu nie pasuje, w społeczności tego ludu rządzą baby :) Już słyszę chwalebne peany słane przez płeć piękną, przyklaskujące tego rodzaju wspólnocie. Tym samym kobiety są najważniejszym ogniwem spajającym wspólnotę Minangkabau. Własność dziedziczy się po matce, pochodzenie wywodzi się w linii żeńskiej, kobiety decydują w ważniejszych sprawach. Hola, hola drogie Panie! Żeby nie było tak kolorowo, warto wspomnieć jeszcze o dwóch sprawach, które akurat mnie osobiście bardzo przypadły do gustu. Mężczyzn zachęca się do podróżowania (super) oraz płaci się im odpowiedni ekwiwalent w momencie zamążpójścia. Gorszym, że w przypadku rozpadu takiego związku małżeńskiego, wszystko przypada kobiecie.
Minangkabau słyną również z tego że są nad wyraz gorliwymi muzułmanami. Donośne śpiewy muezina o 5 rano dobitnie nas o tym uswiadamiały. Na uwagę zasługują również powszechnie uważane za arcydzieło architektoniczne klanowe domy Minangkabau. Ich strzelające ku górze zadarte dachy, mające przypominać rogi bawołu, są niebywale urokliwe.
O kulturowej atrakcyjności ludu Minangkabau mieliśmy się przekonać w trakcie naszej eskapady po terenach zamieszkiwanych przez ten lud. Planowaliśmy odwiedzić ich osady, dawne siedziby królów i królowych Minangkabau, ponadto odwiedzić piękny ponoć kanion Harau, wspiąć się na wschód słońca na wulkanie Merapi. Niestety pogoda storpedowała nasze plany. W Bukittingi od dwóch dni leje, na sam koniec naszych sumatrzańskich wojaży nie jest nam dane cieszyć się słońcem. A szkoda, po wizycie na ziemiach ludu Minangkabau wiele sobie obiecywaliśmy. Pozostało nam, nie wyściubiwszy nosa poza obręb miasta, korzystając z krótkich chwil przerw w ulewie, podziwianie atrakcji miasta. Z tych wiodących nadmienić należy pozostałości dawnej twierdzy holenderskiej Fort de Kock, symbol miasta wieżę zegarową Jam Gadang, wreszcie położony na jego obrzeżach kanion Ngarai Sianok. Resztę czasu wypełniamy obżeraniem się cudowną kuchnią ludu Minangkabau. W wigilię, którą tu w Bukittingi spędzaliśmy, niestety tradycji nie poczyniliśmy zadość, kończąc tylko na ośmiu potrawach. Było palce lizać...
Faktem, który koniecznie należy podkreślić i to grubą kreską, jest okoliczność, że mimo iż nie było nam danym opuścić miejskich podwoi, raz wtóry, podobnie jak w Maninjau, przekonaliśmy się, jak przyjacielskim ludem są Minangkabau. Zauważyliśmy, moje spostrzeżenia potwierdziło wielu turystów, że w tym względzie biją na głowę chrześcijańskich Bataków z okolic Toba. Nasz pobyt na ich ziemiach, właśnie dzięki ciepłu bijących z ich serc, zostanie zapamiętany jako jeden z najcudowniejszych w trakcie naszej sumatrzańskiej wędrówki.

Zdjęcia (8)

Komentarze (0)