W ptasim raju

Od kilku już dni mnie nosi, by gdzieś czmychnąć, byle dalej od tych wszystkich fortów, pałaców, indyjskich świątyń. Ile można. Choćby nie wiadomo jak piękne one były, po czasie ich natłok zaczyna nużyć. A, że Indie nie tylko zabytkami stoją, ba znajduje się tu całkiem bogate w zasoby i wrażenia estetyczne dziedzictwo naturalne, rozliczne parki narodowe, rezerwaty przyrody, sanktuaria flory i fauny, potężne góry na północy, postanowiłem sobie zrobić relaksacyjny dzień na łonie natury.
Jak już poprzednio pisałem, w Agrze i jej najbliższej okolicy, raptem w promieniu 50 km, znajdują się aż 4 obiekty z listy UNESCO. O trzech z nich, zabytkach o charakterze kulturowym, uprzednio już nadmieniałem (Taj Mahal, Red Fort, Fatehpur Sikri). Czwartym z nich jest ptasie sanktuarium w Parku Narodowym Keoladeo. To właśnie miejsce, o powierzchni 29 km2, uczyniłem lokalizacją dla swojej idei spędzenia dnia w otoczeniu natury. Ostatni raz taką sposobność miałem na plantacjach herbaty w Srimangal w Bangladeszu, a więc prawie miesiąc temu.

Park Narodowy Keoladeo jest jednym z największych siedlisk ptaków na świecie. Jego znaczenie w ochronie ptactwa doceniła UNESCO, obejmując go szczególną ochroną. Park Narodowy Keoladeo jest najbardziej znaną tego typu ostoją ptasiego bractwa w Indiach. Niektórzy, jak choćby słynny ornitolog Sir Peter Scott, nota bene syn jeszcze sławniejszego ojca, polarnika Roberta Falcona Scotta, jeden z założycieli organizacji ochrony przyrody WWF, twierdzi nawet, że to najlepsza w świecie destynacja dla obserwacji ptaków. Park Narodowy Keoladeo, zwany również "ptasim rajem" (bird paradise), jest obowiązkowym celem pielgrzymek ornitologów z całego świata. Nim objęto go kompleksową ochroną, dokonywano tutaj regularnej rzezi na ptactwie, zwłaszcza w czasach brytyjskich, zabijając niejednokrotnie nawet 5000 ptaków. Obecnie Park Narodowy Keoladeo jest siedliskiem dla około 400 gatunków ptaków, w tym największym na świecie siedliskiem ptaków czaplowatych, nawet tak rzadkich i zagrożonych wyginięciem jak żurawie syberyjskie. Bagniska, mokradła, rozlewiska rzek Ganbhir i Banganga, gęste karłowate krzaki, stanowią najlepsze dla nich miejsce lęgowe oraz postojowe w przypadku ptaków migrujących.

Wziąłem więc, wypożyczyłem rower i pojechałem wprost do parku. W niedługim czasie przekonałem się empirycznie, co jest największą atrakcją tego miejsca. Moją rowerową wędrówkę umilała kakofonia śpiewów, treli, klekotań różnego rodzaju ptactwa. Co rusz przystawałem, by pstryknąć fotkę jakiemuś z przedstawicieli ptasiej gawiedzi. Jako, że czynność tę powtarzałem co kilka metrów, zdałem sobie sprawę, że rower zbytnio nie jest mi potrzebnym. Wszak więcej go prowadziłem, przypatrując się ptasiemu życiu, niż używając go zgodnie z jego przeznaczeniem. Nie spieszyłem się, ciesząc się każdą chwilą spędzoną w tak bogatym w ptasie widoki miejscu. Pelikany, czaple, kolorowe bociany, stada kaczek, kormorany, kolorowe papugi, cała masa mniej mi znanego ptactwa, przelatywały mi przed oczyma, przesiadywały wśród mokradeł, nurkowały w poszukiwaniu pożywienia, wysiadywały jajka. Aż przyszło mi żałować, że nie jestem posiadaczem aparatu z wielkim obiektywem, umożliwiającym dokładniejsze uchwycenie ptasich detali. Park opuściłem późnym popołudniem, po wielogodzinnej obserwacji ptasiego życia. Moje ptasie safari było jednodniową, jakże mi potrzebną, ucieczką od świata fortów i pałaców. Ucieczką, która pozwoliła zmysłom choć częściowo nabrać luzu, zrelaksować się, naładować akumulatory, nacieszyć kontaktem z naturą. Tego mi było trzeba.

Zdjęcia (34)

Komentarze (2)