Szczęka mi opadła...

Nie będzie literacko, bo literacko być nie może... Pewnie nawet wytrawny poeta nie znalazłby słów na opisanie tego, co przynoszą nam kolejne dni pakistańskiej motorowej włóczęgi. Tym bardziej mnie, nie dziwota, może zbraknąć słów na opisanie owej rzeczywistości. Bez zażenowania piszę więc... szczęka opada i to tak nisko, że aż strach, by tylnim kołem mojego jednośladu jej czasem nie najechać... Tak bardzo, bardzo nisko opadła...


Kolejne dni w Pakistanie przynoszą kolejne niesamowite widoki, kompletnie ponadprzeciętne, zjawiskowe, nieziemskie. Ile by epitetów nie używać, zawsze będą li tylko eufemizmami. W Pakistanie jest bosko

Następne dni naszych motorowych wojaży spędziliśmy w dalszym ciągu w dystrykcie Ghizer, tym razem jednak przemierzaliśmy górskie regiony doliny Phander Valley, rozciągniętej o brzegi dzikiej górskiej rzeki Gilgit. Przejechaliśmy sporą ilość nieutwardzonych dróg po obu stronach rzeki, na które padały cienie potężnych górzysk Hinduszkuszu. Ciągle w głowie kłębiły mi się myśli o groźbie spadających, osuwających się skał i głazów. Wnet jednak ustępowały miejsca zachwytom nad kolejnymi cudownymi widokami wyłaniającymi się zza kolejnego zakrętu. A to na bajecznie turkusowe jeziora Halti, Sosat, czy Phander. Na przepiękne zielone łąki, żółte pola rzepaków, miedziane osuwiska skalne. Przepięknie, bez dwóch zdań, przepięknie ...

Punktem krańcowym naszej drogi była przełęcz Shandur Pass (3637 m), nazywana przez lokalsów "dachem świata", punkt graniczny prowincji Gilgit- Baltistan z prowincją Khyber Pakhtunhwa, ale przede wszystkim miejsce, w którym spotykają się trzy potężne pasma górskie - Hindukuszu, Karakorum oraz Pamiru. Nie muszę pisać, że owe olbrzymie górzyska zrobiły na mnie wrażenie. Podobnież droga ku Shandur Pass, prawie całkowicie offroadowa, oj dostał motor po dupsku...


Tutaj też, w Shandur Pass, znajduje się najwyżej w świecie położone boisko do gry w polo. Akurat na dni po naszym wyjeździe z Pakistanu będzie miał tu miejsce wielki festiwal polo...

Połowiliśmy ryby w rwących rzekach doliny Phander. Posłuchaliśmy tutejszych muzykantów na czele ze słynnym w Pakistanie sitarzystą Mirafzalem. Spaliśmy w glampingowym namiocie zaraz przy brzegu turkusowej rzeki Gilgit . Najwięcej uciechy sprawiło mi jednak spotkanie z urokliwymi jakami, które wypasały się w dolinie poniżej Shandur Pass, miejscu tak niewyobrażalnie zielonym z majestatycznymi białymi szczytami wokół, że wydaje się być aż nienaturalnym...

Tak samo nienaturalnym, jakim okazuje się być Pakistan. Nienaturalnie pięknym, niewyobrażalnie pięknym. Cholernie się cieszę, że w końcu, po wielu latach moje marzenia o Pakistanie przestały być sferą marzeń...

Zdjęcia (47)

Komentarze (7)