W otoczeniu dagób

Nim dotarliśmy do miejsca przeznaczenia, miejsca kultu buddystycznego w Anuradhapurze, postanowiliśmy zaspokoić coraz wyraźniej o sobie przypominający głód. Manju obiecał nam zatrzymać się w jakimś ciekawym przydrożnym zajeździe. Jak się okazało słowa dotrzymał, a było ciekawie I bogato w wrażenia głównie estetyczne, że ho...ho... Generalnie wyznaję zasadę, że jednym z najlepszych doznań w trakcie wypraw w egzotykę jest zaspoajanie pobudek smakowych organizmu, zwłaszcza poprzez potrawy lokalsów (jak mówią w slangu backpackerskim). Staram się więc wystrzegać straw turystycznych, wszelkiego rodzaju badziwia mcdonaldsowego itp. Wizyta w barze, nawet nie bardzo wiadomo gdzie, mój pęd ku tego rodzaju atrakcjom dla podniebienia skutecznie przyhamowała. Samo nasze wejście do lokalu było nie lada atrakcją, w sumie wyglądało jakbyśmy byli tutaj pierwszymi białasami od niepamiętnych czasów. Manju zamówił dla nas, zgodnie z moimi sugestiami, strawę typowo lankijską, padło na string hoppery. Bodźce estetyczne, sposób podania potrawy, przestrzeganie ogólnie pojętych norm higienicznych sprawiło, że ta przekąska zapadła mi na trwałe w pamięci. Potrawę podano na talerzach zafoliowanych. Okazało się, że dzięki takiemu zabiegowi, nie trzeba ich później myś, wystarczy nałożyć nową folię. Nie podano nam też, co się zresztą okazuje standartem, widelca ni łyżki. Na naszą wyraźną prośbę podano je w końcu, odkurzając niezbyt starannie zaległe ślady pajęczyn. Wodę podano w szklankach, dla których najlepszym zabiegiem byłoby ich foliowanie podobnie jak talerzy. Sama strawa smakowała jednak wyśmienicie. Nie bardzo w smak mi były jednak mnogie oczy miejscowych śledzących każdy nasz gest, łyk czy gryz.

Po takich doznaniach smakowych, ruszyliśmy w kierunku pierwszej lankijskiej atrakcji z listy UNESCO, słynnemu kompleksowi świątyń w Anuradhapurze. Cieszę, się, że Manju bezwzględnie wybił mi z głowy pomysł zwiedzania kompleksu piechotą. Jest on tak rozległy i rozrzucony, że zajęłoby to znacznie dłużej niż te kilka popołudniowych godzin.

Anuradhapura była największym monastycznym miastem okresu starożytności. Twierdzi się,że w okresie swojej świetności miasto mogło liczyć nawet 2 miliony obywateli, z czego kilkadziesiąt tysięcy mnichów. Pozostawała miastem królewskim ( na tronie zasiadało tu 113 królów) przez całe 14 wieków. Miasto słynęło i słynie do dziś głównie z reliktów i architektonicznych symbolów religii buddystycznej – potężnych dagób. W okresie starożytnym były to największe po piramidach egipskich monumenty świata. Potężna dagoba Dżetawanarama, mierzyła niegdyś ok 120 m.(dziś tylko 70 m), a na jej budowę zużyto ponoć 90 mln cegieł. Mnie szczególnioe przypadała do gustu mniejsza, otoczona słoniowym murem, biała dagoba Ruwanawalisaja. Jej białe ściany niesamowicie kontrastują z soczyście zieloną szatą roślinną Cejlonu. Wrażenia nie osłabiło nawet moje niezgrabne wdepnięcie w małpie pozostałości, jest ich tu jak psów w socjalistycznej Polsce, które wywołało salwy przyjaznego śmiechu wśród miejscowych.

Niezwykłym kultem czczone jest tutaj, dla mnie nad wyraz zwykłe, święte drzewo Bo. Stanowi ono ponoć szczep wigowca, pod którym Budda doznał oświecenia. Spośród całej masy atrakcji Anuradhapury, moją uwagę przykuła jeszcze skalną świątynia Isumunirija z III w p.n.e.

Ogólnie wizyta w Anurradhapurze, mimo że niezwykle męcząca i obfitująca w niefunkcjonujące dotychczas w świadomości symbole buddystyczne, niezwykle mnie zaciekawiła i sprawiła, że coraz chętniej zacząłem przyswajać i wypytywać miejscowych o tematykę buddystyczną.

Wieczór spędziliśmy przygladając się z hotelowego tarasu majączącym za jeziorem zabytkom Mihintale. Nasza percepcja została dodatkowo wyostrzona poprzez degustację miejscowego arraku.

Zdjęcia (20)

Komentarze (0)