Zadar je u srcu mome ... ?

Chorwacja przywitała nas jeszcze zupełnie przyjemnymi temperaturami. Kolejny raz okazało się, jak trafną decyzją bywa wyjazd w cieplejsze zakątki Europy właśnie po sezonie. Kiedy u nas jesienna szaruga szaleje w najlepsze, a organizm wręcz tęsknie wzdycha za wspomnieniami lata, wyjazd w miejsca będące ostatnimi europejskimi bastionami ciepła, jest wręcz zbawienny.

Nie dziwota więc, że Chorwacja, od początku przypadła mi do gustu. Wokół rozbrzmiewał całkiem rozumialny język, przyroda jeszcze kusiła letnią szatą, ludzie, co zrozumiałe, jakby bardziej uśmiechnięci. Aż przyjemnym było czerpać z okoliczności, spacerując wieczorową porą urokliwymi uliczkami miasteczka. Miasta, które dopiero kolejnego dnia miało roztoczyć przed nami swój czar. Przynajmniej tak śmiałem przypuszczać, wiedzion mamiącym zmysł teledyskiem (Zadar je u srcu mome) wręcz buńczucznie wychwalającym zalety wizytowanego miasta. Czy rzeczywiście, Zadar może zadomowić się w moim sercu ?

Ranny spacer nadmorskim bulwarem w kierunku Starego Miasta, wzbogacony tradycyjną o tej porze w basenie śródziemnomorskim małą czarną, w otoczeniu bujnie strzelających w niebo cyprysów, stanowił niejako preludium dla atrakcji dzisiejszego dnia. Stare Miasto przywitało nas tym, co stanowi kwintesencję śródziemnomorza, tj. wąskimi uliczkami, zabytkowymi, wielowiekowymi zabytkami, spuścizną stylów architektonicznych, wreszcie typowym dla tych szerokości geograficznych gwarem. Oczy przyciągały stoiska malarzy, innych mistrzów rękodzieła, powonienie kusiły niesamowite specjały tutejszej kuchni. W połączeniu z piękną pogodą, radosnymi mieszkańcami, wszystko to sprawiało, że raz wtóry uświadomiłem sobie, jak bliskie memu sercu są owe śródziemnomorskie klimaty.

Sam Zadar, zwłaszcza jego starsza część, musi się podobać. Historia odciska tu swe piękno na każdym kroku. Nawet ta najnowsza, tragiczna w swych skutkach dla całej wspólnoty dawnej Jugosławii. Tym co wyróżnia miasto jest jednak jego najstarsza historia, jego romańskie dziedzictwo, przejawiające się całym zastępem rzymskich pozostałości. Loggia w stylu weneckim, porzymskie forum, kilka urokliwych kościołów, oj rzymskich śladów tu multum. Największą jednak perełką miasta, jego ponadterytorialnym symbolem, niezmiennie pozostaje bizantyjski kościół Św. Donata. Prosta w swej konstrukcji budowla, pozbawiona nadzwyczajnych zdobień, porusza zmysły swą surowością, prostotą, pełnym uroku minimalizmem. Nie dziwota więc, że i w otoczeniu najstarszego dziedzictwa Starego Miasta, notabene zasłużenie wpisanego na listę UNESCO, spędziliśmy najwięcej czasu, czy to serwując sobie dla ochłody pyszne lody, czy rozpływając się nad urokliwością miejsca przy kolejnej małej czarnej.

Wieczorem w drodze powrotnej ku naszemu miejscu noclegowemu zastanawiałem się, czy rzeczywiście Zadar jest na tyle poruszającym miejscem, by w myśl tytułowego hasła, zaczerpniętego z popularnej chorwackiej piosenki, na trwałe zasiąść w moim sercu. Stwierdziłem, że niewątpliwie jest pięknym miejscem, niewątpliwie wartym odwiedzenia, niemniej równie urokliwych już w życiu kilka widziałem. Być może inaczej bym uważał, gdyby mi danym było doświadczyć słynnego przepięknego zachodu słońca. W końcu sam Alfred Hitchcock miał się ponoć entuzjastycznie rozpływać nad magią zadarskiego zachodzącego słońca tonącego w bezmiarach okolicznego morza. Mojego stanowiska nie zmiękczyły nawet dźwięki słynnych zadarskich organów morskich, które starały się jak mogły dodać kolorytu i magii owemu zachodowi słońca. Gdyby jednak ktokolwiek zapytał, czy warto, z czystym sumieniem rzekłbym, że jak najbardziej. Zadar przesiąknięty jest kwintesencją śródziemnomorskości, tego za czym ludzie naszych szerokości tęsknią... Dla mnie stanowił niezwykle miłe wprowadzenie do podziwiania uroków chorwackiej ziemi.

Zdjęcia (20)

Komentarze (3)