Rybacy z jeziora Inle

Widziałem już kilka cudownych azjatyckich jezior. Widziałem słynne, wulkaniczne jezioro Toba na Sumatrze, otoczone potężnymi górami, zielonymi ryżowiskami, domkami Bataków. Widziałem największe w tej części Azji kambodżańskie jezioro Tonle Sap, siedlisko ludzkich osad, źródło życia dla wielu z nich. W Birmie przyszło mi odwiedzić kolejne z legendarnych jezior tej części Azji - jezioro Inle. Być może nie tak majestatyczne jak jezioro Toba, być może nie tak życiodajne, jak Tonle Sap, mimo wszystko nadzwyczajne i niezwykle urodziwe. Chyba dlatego stanowi żelazny punkt dla turystów wędrujących po birmańskiej ziemi, chyba dlatego ich tu zawsze tak wielu. Chyba niemożliwym jest odwiedzenie Birmy, bez wizytacji jeziora Inle.
Jezioro Inle, rozłożone na długości 22 km w wąskiej kotlince otoczonej dosyć sporymi górami, kusi swymi walorami, przede wszystkim estetycznymi. Stanowi swoistego rodzaju oazę wypoczynku po tych wszystkich transportowych, uciążliwych przeprawach przez birmańskie ostępy. Dostarcza ukojenia dla często znużonych nimi organizmów. Kusi pływającymi wioskami, smacznymi rybami, pięknym rękodziełem. Nie sposób pisać o tym miejscu, wychwalać jego ponadprzeciętną urodę, ba stanowiło by to swoistą obrazę na wizerunku jeziora, nie wspominając o jego głównym symbolu - rybakach z jeziora Inle. To oni są jego główną atrakcją. W czasach, gdy do połowów stosuje się coraz wymyślniejszy sprzęt, gdy rybołóstwo utraciło już charakter rzemiosła, oni w dalszym ciągu stanowią dowód, że są jeszcze na świecie miejsca, które są w stanie skutecznie oprzeć się znakowi czasu i postępu. Podobnie jak cała Birma hołdują dawnym zwyczajom, dawnym praktykom, wiedzy wyniesionej od pradziada. Są swego rodzaju czeladnikami w swej profesji, mistrzami w stosowaniu minimalizmu na drodze ku maksymalnym połowom. Przy tym, jak na mistrzów swego rzemiosła przystało, repertuar ich umiejętności, maestrii i biegłości w swej sztuce jest ponad przeciętny. Stosując zwykły kosz, wiosłując tylko jedną kończyną, w dodatku ponoć tą mniej sprawną, bo nogą, swoimi pozami, wygięciami, nachyleniami, manewrami potrafią oczarować tłum gapiów masowo ich rybołówcze sztuki podglądających. Na tyle, że az chce się przyklasnąć widząc ich maestrię. Wiem, to niewskazane wszak mógłbym wystraszyć ryby :)
Swą wirtuozerią po prostu zachwcają. A, że noszą się przy tym niebywale fotogenicznie, z masywnymi kapeluszami, długimi longy'i, nie dziwota, że stali się swego rodzaju magnesem przyciągającym rzeszę turystów. Wydaje się, że ich wkład w popularyzację jeziora Inle jest nieprzeciętny. Wydaje się, że bez nich to jezioro nie byłoby tak pięknym miejscem. Oni stanowią ten impuls, który sprawia, że turyści lgną tu masowo.

Zdjęcia (40)

Komentarze (3)