Kiedy cisza jest Twoim najlepszym powiernikiem ...

Zawsze pociągało mnie nieznajome, wszystko to co ukryte, trudniej dostępne. Podróżując latami wyewoluowałem w moich podróżniczych nawykach do prób szukania tego, co mniej dostępne, może czasem i mniej urodziwe, za to trudno znajdywane, nie pospolite, niepowszechne. Pewnie dlatego osiągając najpiękniejsze ponoć miejsce kanionu Wadi Shab, zaciekawiło mnie co jest dalej, co jest za tymi zdawałoby się niedostępnymi skałami. Czy da się wejść dalej, czy będzie tam coś interesującego, powalającego, czy warto w ogóle szukać drogi tam. Jedna droga, nie do przejścia, kolejna podobnie. Skały grodzą swoją drogę ku dalszym zaułkom kanionu. Tu nie ma gdzie wsadzić stopy, gdzie indziej półka skalna zbyt wysoko, tam z kolei triceps zbyt ubogo rozbudowany, by unieść własny ciężar. Ale próbowałem. Nagroda przerosła moje oczekiwania. Siedziałem sobie na olbrzymim głazie. Wokół podobna sterta, czasem jeszcze większych, zalegała na dnie kanionu. Jedne bielutkie, noszące ślady rzeki niosącej niegdyś masy wody, inne żółtawe, zależałe, pamiętające jedynie okres kiedy rzeka uniosła swe wodne ramię rzeczywiście wysoko. Teraz o jej byłej obecności tutaj świadczą jedynie malutkie kałuże i stawiki, uroczo odbijające skalne głazy w swej lazurowej toni. Nad głazami zielone, ciemno zielone, choć wręcz tchnące świeżością palmy daktylowe. Prawie, że wołają, tu jesteśmy. Taka wydawałoby się ostoja jałowości, jak kanion, nie mająca prawa dawać oznak życia, toporna w formie, jak, topi się w zieleni. Żywotnej zieleni, jak pustynne oazy, to chyba dobre porównanie.
Siedziałem więc sobie na tym głazie i podziwiałem, rozmyślałem. Jakim cudem taki Oman, takie miejsce na środku pustyni, nijak nie wspominane w podróżniczym świecie, jak taki Oman może skrywać jeszcze takie miejsca jak to. Naturalne jak tylko naturalnymi mogą być, nie zdeptane masową turystyką, dziewicze, ciche, bajecznie piękne.
Słowa łatwo pisać, łatwo sklecać z nich zdania. I kiedy wydaje Ci się, że umiesz to robić, trafiasz na miejsce jak to. Tysiąc myśli przenika Twój umysł, milion rzeczy które chciałbyś opowiedzieć, mnóstwo obrazów sprzed oczu. A mimo wszystko, kiedy przyjdzie Ci spróbować sklecić te wszystkie myśli w dwa proste zdania, jesteś bezmyślny, bezradny. Zaczynasz zdawać sobie sprawę, że ile byś nie napisał, nawet w składowym procencie nie opowiesz, tego co chciałbyś opowiedzieć, nie narysujesz słowami tego, co narysowała na żywo dla Ciebie natura. Po cóż więc żmudny znój, po co próba opowiedzenia ? Nie będę opowiadał, nie umiem.
Byłem dzisiaj w Wadi Shab, najsłynniejszym kanionie Omanu. Ile by słów nie użyć, nie wyrażę swojego zachwytu tym miejscem. Mój zdecydowany numer jeden w Omanie, a przecież tyle cudownych miejsc tu zobaczyłem. Popatrzcie na zdjęcia, rozkoszujcie się nimi, nie przerzucajcie zbyt szybko. Nie uwierzycie, że natura jest coś takiego w stanie stworzyć. Piękno w najczystszej, dzięki Bogu ciągle nieskażonej turystycznie, postaci. Maestria, magia kolorów, finezyjność form i kształtów. Tyle jeżdzę po tym naszym pięknym ziemskim padole, tyle cudownych miejsc odwiedzam, tyle już ich zobaczyłem, tyle razy mnie zafascynowały. I kiedy wydaje mi się, że nic już nie jest w stanie mnie poruszyć, trafiam na takie miejsce. Tym, którzy mnie znają, może się wydać nie do pojęcia, że może mi braknąć słów, ale tak rzeczywiście jest. Są takie stany, miejsca, odczucia, kiedy najlepiej nie mówić nic... Kiedy cisza jest Twoim najlepszym powiernikiem myśli, Twoim najlepszym przyjacielem. Szkoda tylko, że Song, zaniepokojona moją dłuższą nieobecnością zaczęła wydzierać się wniebogłosy...

P.S. Późnym południem odwiedziliśmy zapadlisko Dabab Sinkhole, kilkudziesięciometrowy krater w ziemi połączony podziemnymi kanałami z morzem, w efekcie czego wypełniony morską wodą. Miejsce piękne, niestandardowe. Niemniej po tym czym uraczył mnie kanion Wadi Shab, po widokach których tam doświadczyłem, jawi się ono najzwyczajniej zwyczajnie, ot tyle...

Zdjęcia (15)

Komentarze (2)