O mnichach z Końca Świata

Wieczór poprzedniego dnia spędziliśmy na poszukiwaniu kogoś chętnego do podzielenia się kosztami transportu do naszej kolejnej destynacji, Parku Narodowego Hortons Plain. Jako, że praktycznie nie sposób tam dojechać transportem publicznym, konieczne jest posiłkowanie się pomocą tuktukowców, ewentualnie właścicieli większych pojazdów. A jk wiadomo to kosztuje. Pierwszej opcji raczej nie braliśmy zbyt serio pod uwagę, gdyż z racji wczesnego wyjazdu, przed 6 rano, wymarzlibyśmy pewnie niemiłosiernie. Nasze poszukiwania były owocne. Znaleźliśmy parę indyjską, bardzo sympatyczną, również chętną do odwiedzin parku.
Hortons Plain to jedna z najlepszych destynacji trekkingowych na Sri Lance. Ten rozległy płaskowyż, położony na wysokości ponad 2000 m, w cieniu drugiego (Kirigalpota 2395 m) i trzeciego (Totapola 2359 m) z najwyzszych szczytów kraju, przypomina trochę wenezuelskie tepui. Najpierw należy stromą drogą wznieść się na jego szczyt, gdzie znajduje się rozległa równina ze specyficznym ekosystemem, będącym siedliskiem wielu endemicznych roślin i zwierząt. Nas przywitał, nietypowo przyjazny, jeleń sambar. Łasił się do aparatu aż miło. Żal było nie skorzystać ze sposobności zrobienia sesji zdjęciowej takiemu modelowi.
Park Narodowy Hortons Plain, objęty zresztą patronatem UNESCO, zaskakuje swoją bioróżnorodnością. Większość jego powierzchni porastają sawannowate łąki, poprzedzielane rzeczkami i jeziorkami. Gdzieniegdzie ustępują one miejsca prawdziwej dżungli, gęstej, wilgotnej, tropikalnej. Tym jednak, co stanowi największą atrakcję parku, jest miejsce nazywane Końcem Świata, tzw. Worlds End. W miejscu tym płaskowyż urywa się, miast rozległej równiny, staje się nad potężnym, 880 metrowym, urwiskiem skalnym. Widok stąd jest piorunujący. Choć muszą być spełnione dwa warunki, by się takowym rozkoszować. Należy dotrzeć nad urwisko odpowiednio wcześnie, nie później niż przed 10 rano i w trakcie słonecznej pogody. W przeciwnym razie nad Końcem Świata zalega gęsta, mleczna mgła, dająca co najwyżej satysfakcję wyobraźni, snującej jedynie wyobrażenia, co do potencjalnych widoków. Nam na szczęście było danym wypełnić oba warunki, dzięki czemu mogliśmy podziwiać widoki z pełną ich przejrzystością. Jak zwykle więc robiłem to, co lubię najbardziej, siedziałem i się gapiłem. A to na zieleń okolicznej dżungli, a to na malutkie osady zalegające urokliwie prawie 900 metrów poniżej. Na poletka obsadzone ryżem, drogę z tej wysokości przypominającej cienką linię namalowaną kredką. Wydawało mi się, jakby tam się toczyło inne życie, jakby tam był inny świat, obcy temu tu z góry, niezależny, toczony w swoim własnym tempie, ze swoimi własnymi problemami. I pewnie bym tak patrzył w dół, w rozległą przepaść, w tę nieskończoność, gdyby nie jeden fakt, który mnie zaintrygował, tu na górze, 900 m wyżej od tamtego świata. Fakt, który dodał jakiejś barwy, kolorytu temu mojemu innemu światu. Nad przepaścią stanęła grupa mnichów buddyjskich, odzianych w brązowe szaty. Ich obecność, widok w tym miejscu nie tyle że zdumiewał, ich widok poruszał. Proszę sobie wyobrazić widok buddyjskich mnichów dostojnie, bez nuty emocji, spoglądających w tę przepaść, jej bezkresną przestrzeń. Ich widok dodawał gracji temu miejscu, majestatu. Wraz z ich odejściem nic już nie było takim jak przedtem, magia chwili i miejsca odeszła. Odeszły i piękne widoki, mgła nadciągnęła, zaległa nad Końcem Świata...
Odebrałem to jako znak, że czas wracać. Wracać do rzeczywistości, z której choć na chwilę, dzięki grupce buddyjskich mnichów z Końca Świata, udało mi się uciec.

Zdjęcia (19)

Komentarze (3)