W końcu upolowałem ...

Na wyspy Derawan, archipelag 31 małych wysepek u wybrzeży wschodniego Kalimantanu, indonezyjskiej części Borneo, polowałem od lat. Nie wychodziło. Mimo wielu prób. A to zmiana planów, a to nie po drodze, a to pogoda dokazywała, jak choćby w styczniu tego roku. Postanowiłem sobie, że w tym roku tu postawię swoją stopę, choćby nie wiem co stawało na przeszkodzie. A, by dotrzeć na wyspy Derawan, na przeszkodzie staje wiele. Pisałem we wczorajszym poście o długiej przeprawie, kolejnego dnia potrzebowałem jeszcze kilku godzin, by ostatecznie osiągnąć wyspy Derawan. Problemy logistyczne w dotarciu na wyspy swoją drogą, ale największą bolączką tego miejsca jest prawie totalny brak informacji. A bez niej, szukanie tych wysp zakrawa na syzyfowe prace. Nic nie wiadomo, nigdzie nie idzie się dowiedzieć, a nawet jak się czegoś dowie, nie idzie tego zweryfikować, bądź okazuje się nieprawdą.
Na Maratuę, największą z wysp archipelagu wysp Derawan, dotarłem dosyć sprawnie. Dzięki szczęściu i dobrej znajomości języka indonezyjskiego. Pewien chłopaczek w trakcie konwersacji przy kolacji dnia poprzedniego, poinformował mnie że na wyspy kursuje regularna łódka publiczna z przystani na nabrzeżu rzeki Sungai Segah, przepływającej przez Berau. W efekcie miast przesiadek lądowo – morskich, dotarliśmy na Maratuę w miarę bezproblemowo.

Maratua zamieszkiwana jest przez nieco ponad 3 tysiące mieszkańców, zasiedlających cztery wioseczki rozlokowane na tej bumerangowo wygiętej wyspie. Powierzchnia 384 kilometrów kwadratowych sprawia, że jest największą z archipelagu 31 wysp Derawan. Jej przybrzeżne wody pokrywają lasy namorzynowe i przepiękne tropikalne plaże. Równie urodziwie, może nawet bardziej, prezentuje się jednak pod wodą. Flagowym symbolem wysp Derawan są żółwie, których tutaj masa. Patrząc w morską toń, co rusz wychyla się głowa tego niesamowitego stworzenia.

Miałem okazję, w trakcie kilkudniowej bytności na wyspie Maratua, poznać ją dosyć dokładnie, zarówno nad, jak i pod wodą. Wypożyczonym skuterkiem objeździłem wyspę na tyle, na ile było tylko można, zajrzałem w zakątki w miarę dostępne. Mam to szczęście, że przyszło mi zobaczyć wyspę Maratua w przededniu wielkich, epokowych zmian, dla jej dalszego funkcjonowania. Szykuje się ona do zrobienia wielkiego turystycznego kroku naprzód. Wybudowano nowoczesne lotnisko, przystań dla wielkich promów, kończy się budować drogę łączącą oba ramienia wyspy, wznosi się szereg nowych resortów. Infrastruktura wyspy przybiera na rozmachu z dnia na dzień. Nowe zbliża się wielkimi krokami. Czy z dobrym skutkiem dla lokalnej społeczności ? Okaże się... Wraz z wpuszczeniem tutaj masowej turystyki przypłynie strumień pieniędzy, dojdzie jednak również problem niszczenia raf, zaśmiecania wyspy, utraty jej dziewiczego charakteru. Jej niebywałe piękno, którego doświadczałem tu na każdym możliwym kroku, utraci na urokliwości. Przyjście pieniądza sprawia, że miejsca już nigdy nie są takie same... Póki co Maratua zachwyca swym spokojem, szumem morza, uśmiechem serdecznych mieszkańców, dzieciakami harcującymi na molo, pustymi plażami, żółwiami wystawiającymi łebki na morską powierzchnię. Znów się okazało, że jestem szczęściarzem mogąc tego doświadczyć, mogąc być w tak kapitalnym miejscu w przededniu wielkich, niekoniecznie pozytywnych, zmian. Dla mnie Maratua jawi się jako jedna z tych rajskich destynacji, o których się marzy w zimowe wieczory. Do których się wzdycha ogladając filmy przyrodnicze. O których się myśli, czytając o miejscach z końca świata ... Oby jak nadłużej taką pozostała...

P.S. Kątem oka zauważam, że minął 100 dzień mojej tegorocznej wyprawy. Jubileusz wypadł w tak cudownym miejscu...

Zdjęcia (40)

Komentarze (7)